Al direct na ons huwelijk namen wij ons voor om – als wij kinderen zouden krijgen – ze door Annegien te laten dopen; zij had ons immers ook getrouwd. Toen onze eerste zoon geboren werd, bleef deze wens zeker bestaan, maar verdween in de waan van alledag enigszins naar de achtergrond.
Toen mijn vader ongeneeslijk ziek bleek te zijn, realiseerden we ons dat we dit soort waardevolle dingen niet langer wilden uitstellen. Ondertussen was ik net zwanger van ons tweede kindje en omdat we dan “2 in 1” wilden doen, hadden we ruim de tijd om na te denken over het doopritueel. We voerden – met Annegien maar ook met elkaar – veel gesprekken over wat we onze kinderen wilden wensen en meegeven, wat wij ze wilden beloven en waarom, met wie en waar we hen wilden laten dopen.
Het werd een nazomerse zondag, met familie en een kleine groep vrienden, aan de waterkant van een sloot in Friesland. De beide jongens werden ‘gedoopt’ met water uit die sloot. Het ritueel (we noemden het ‘geboorteviering’) was niet traditioneel ‘goddig’ (zoals Annegien dat noemt) maar meer een zelfgebakken hutspot van zingeving, dankbaarheid en vrolijkheid.
We zijn erg blij met de wijze waarop Annegien ons heeft geholpen deze viering steeds meer vorm te geven, hoe zij onze gesprekken heeft gesmeed tot het mooie verhaal dat zij uitsprak, en met haar warmte en persoonlijke benadering. We kijken met trots en liefde terug op deze zo bijzondere dag.
