Geborgenheid en kader

Na een koortsstuip van onze oudste dochter Kee liet het idee mij niet meer los dat ik iets extra’s voor haar en onze andere kinderen zoek: geborgenheid, een soort zegen, ‘iets’ dat ze bescherming kan geven. En dit ‘iets’ willen we in een ritueel vorm geven, in een kader plaatsen. Een kader dat houvast kan geven mocht dat nodig zijn. In deze zoektocht komen ook het geloof en de doop naar voren.
Ik ken Annegien al dertig jaar, maar we zien elkaar weinig. Door toeval kruisen onze wegen elkaar en komt het onderwerp doop ter sprake. Jeroen en ik weten niet hoe we een doop vorm moeten geven, omdat hij katholiek is opgevoed, en ik remonstrant. Van beide kanten willen we een aantal rituelen in de doop verwerken, maar we kunnen niet bedenken hoe dat alles samen in één dienst past. Ook weten we niet goed of zo’n ‘officiële’ doopdienst wel iets voor ons is. We willen de doop graag een eigen gezicht geven, van deze tijd laten zijn en niet zo formeel. Annegien geeft aan dat zij ook rituelen doet die losstaan van een kerk. Dus gaan we met haar aan de slag om tot een eigen invulling te komen. Na een paar gesprekken met Annegien blijkt dat ons eigen bedachte ritueel erg veel wegheeft van een doopdienst zoals die binnen de remonstrantse gemeente gehouden wordt. Dat is voor ons een teken dat we samen misschien meer in de remonstrantse kerk thuishoren dan we aanvankelijk denken.
Intussen heb ik uit nieuwsgierigheid een paar (doop)diensten bijgewoond in de remonstrantse kerk in Bussum, en de sfeer daar spreekt me aan. Kee is mee geweest naar de kinderkring, en ze vindt het leuk. Steeds meer redenen om in deze kerk onze kinderen te willen dopen. Het wordt een echte remonstrantse doopdienst.
Met liederen en teksten die we deels zelf aandragen heeft Annegien op haar ontwapenende manier beide geloven samengesmolten tot één prachtig doopritueel, waar inderdaad plaats is voor ons beiden, voor onze kinderen, en ook plaats voor alle andere aanwezige kinderen die mee mogen doen aan het ritueel.
Nu, een paar maanden later, hebben we ons aangesloten bij een gesprekskring van de vaste predikant in diezelfde kerk. Ook gaan we vaker naar de diensten op zondag. Voor de doop dachten we dat het misschien niet juist was om onze kinderen te laten dopen als je niet bij een gemeente hoort: één van de redenen waarom de doop niet in een reguliere dienst heeft plaatsgevonden. Ook wilden we onze kinderen niet opdringen aan een gemeente die ons niet kent. Inmiddels hebben we geleerd dat de doop van onze dochters voor ons ongemerkt juist de opening is geweest naar de remonstrantse gemeente. We zijn Annegien hier zeer dankbaar voor!