Lieve Annegien
Het is al weer een tijd geleden dat papa is overleden, maar nog steeds als ik terugdenk aan de wijze waarop wij ‘afscheid’ van hem hebben kunnen nemen, ben ik je zeer dankbaar. Laatst zag ik je fietsen (van een afstand, anders had ik zeker even een gil gegeven) en het eerste wat door mij heenging was een warm, krachtig en blij gevoel. Dat vind ik nog steeds zo knap, dat je dat aan ieder van ons kon overbrengen in zo’n moeilijke periode. We stonden er niet open voor door het verdriet dat we hadden, maar jij kwam er doorheen. Je kon de situatie snel aanvoelen en analyseren. Je gaf ons de ruimte, waar je heel subtiel de nadruk legde op een bepaalde manier van denken of doen om het beste eruit te halen. En wat ik al eerder zei: ‘alsof je papa, net als wij, goed kende.’ Dat was heel bijzonder. Voor mij een kroon op zijn leven. Dat kan ook nooit iemand ooit meer wegnemen. In ons gezin en met de familie hebben we het daar nog steeds over. Doordat we vertrouwen hadden in jouw luisterend oor, jouw geduld en jouw kijk konden we elkaar ook beter vinden.
Kortom: je hebt mij iets heel speciaals gebracht, dat ik niet zal vergeten! En ik hoop dat je dat ook steeds weer meer dan terugkrijgt, in jouw leven, met alle mensen om je heen.